Gładzenie jest to odmiana obróbki ściernej stosowana głównie jako obróbka wykańczająca otworów walcowych (cylindry silników oraz sprężarek tłokowych). Narzędziem do gładzenia jest głowica z umieszczonymi na jej obwodzie pilnikami ściernymi, których liczba zależy od średnicy otworu gładzonego i wynosi 6-12. Materiałem ściernym pilników do obróbki żeliwa jest węglik krzemu, a do stali — elektrokorund o ziarnistości 80-4-F280/37, ze spoiwem organicznym lub ceramicznym. Ruch roboczy narzędzia składa się z dwu ruchów — obrotowego i postępowo--zwrotnego. Tory poszczególnych ziarn ściernych stanowią krzyżujące się linie śrubowe. Tworzą one na powierzchni części obrabianej charakterystyczną dla dogładzania siatkę. Kąt 6 skrzyżowania śladów ziarn dobieramy w zależności od rodzaju materiału obrabianego i rodzaju gładzenia (wstępne czy wykańczające). Zwykle wynosi on 30-^60°. Dla żeliwa przyjmuje się kąt 45°, a dla stali utwardzonych — 40°. Szybkość skrawania dla żeliwa przyjmuje się 25-30 m/min, a dla stali utwardzonej 15-22 m/min. Aby uzyskać żądany kąt skrzyżowania torów ziarn ściernych, należy dobrać prędkość ruchu postępowo-zwrotnego odpowiednio do prędkości obrotowej. Na jakość gładzonej po-wierzchni walcowej, a zwłaszcza na jej kształt, mają wpływ długość skoku i skrajne położenia pilników. Skok i położenia skrajne pilników po-winny być tak nastawione, aby w punktach zwrotnych pilniki wystawały jedną trzecią swej długości poza powierzchnię dogładzaną.